ołówek, papier; 13 x 10,5 cm;
sygn. p. d.: JM;
opisany l. d. (słabo czytelnie): …kowski;
na odwrocie portret mężczyzny
Proweniencja:
kolekcja prywatna, Polska
Praca posiada szkło muzealne.
Mistrzowsko prowadzone linie budujące figurę postaci, zdecydowane pociągnięcia ołówka i zaskakująca precyzja wykonania sprawiają, że ten podwójny portret można zaliczyć do niezwykle udanych kompozycji na papierze Jana Matejki. Postaci sportretowane przez artystę mogły być wysokimi dostojnikami lub szlachcicami. Matejko szczególnie skupił się na przedstawieniu twarzy, bardziej szkicowo traktując elementy stroju czy tułowia.
Prace rysunkowe artysty zwykle przybierały formę szkiców do dalszych dzieł. Ze względu na swoją luźną formę, stanowiły także zapis spostrzeżeń czy ćwiczeń danego motywu. Dzisiaj są przede wszystkim historycznym udokumentowaniem procesu twórczego wybitnego Polaka. Zbiór rysunków i szkiców, ze względu na systematykę gromadzenia, z biegiem czasu stawał się coraz większy. Matejko, jak podaje Janusz Bogucki, nazywał go „Słownikiem” lub „Skarbczykiem”. W dorobku rysunkowym artysty znalazł się przykładowo cykl kompozycji „Poczet królów i książąt polskich”, ukończony w 1890 roku.
Bibliografia:
- Bogucki J., Matejko, Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1956
- Starzyński J., Jan Matejko, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1962.
