Olga Niewska, STRZELEC, 1927

42,0 x 22,0cm - brąz, podstawa: marmur brąz odlewany, patynowany, marmur, 42 x 22 x 31 cm
sygn. na podstawie: Olga Niewska 1927.

Wystawiana:
– Olimpijski Konkurs Sztuki i Literatury, Muzeum Miejskie, Amsterdam, 12 VI – 12 VIII 1928.

Literatura:
– Concours et exposition d’art olympique. Catalogue de l’exposition au Musée municipal d’Amsterdam, Amsterdam 1928, nr kat. 565 [jako Le Tireur];
– „Strzelec“ – rzeźba Olgi Niewskiej z 1927 r., widok rzeźby od tyłu [nagrodzona Nagrodą Ministra Spraw Wewnętrznych], fotografia, Muzeum Narodowe w Warszawie, nr inw. DI 92431/192 MNW;
– „Strzelec“ – rzeźba Olgi Niewskiej z 1927 r. [nagrodzona Nagrodą Ministra Spraw Wewnętrznych], fotografia, Muzeum Narodowe w W-wie, nr inw. DI 92431/193 MNW;
– Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska. Piękno za kurtyną zapomnienia, DW Rebis, Poznań 2001, s. 91-92 oraz il. 45.

 

Dziedziną, w której wkrótce po powrocie z Paryża Niewska najszybciej zdobyła sobie uznanie krytyków i publiczności, była rzeźba sportowa. Najpierw jej biegaczy, strzelców, narciarzy, hokeistów, łuczników, dyskoboli, kulomiotów, pływaków, jeźdźców i wielu, wielu innych sportowców oglądano (z reguły w wersji gipsowej) na wystawach sztuki. Później niektóre z tych rzeźb (już w postaci brązowych statuetek przeznaczonych na nagrody w zawodach sportowych) trafiały na boiska i sale sportowe w całej Polsce.
Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska..., dz. cyt., s. 91.

 

W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie zachowały się pochodzące z archiwum autorki fotografie wykonywanych przez nią figur z jej adnotacjami. Na dwóch zdjęciach widnieje oferowany Strzelec (widok z przodu oraz z tyłu). Z opisu zdjęcia wiadomo, że rzeźba została zamówiona jako figura nagrodowa przez Felicjana Sławoja Składkowskiego, Ministra Spraw Wewnętrznych. Rzeźba była prezentowana na wystawie sztuki polskiej, która odbyła się jako impreza towarzysząca w czasie Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w roku 1928.

 

Olga Niewska (Charków 1898 – Warszawa 1943) - rzeźbiarka. Po nauce w szkole malarskiej w Kijowie, studiowała pod kierunkiem Konstantego Laszczki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1919-23). W latach 1926-28 kontynuowała studia w Paryżu w słynnej pracowni Emile’a Antoine'a Bourdelle'a. Jeszcze w czasie studiów w krakowskiej akademii otrzymała nagrodę PAU z fundacji Feliksa Jasieńskiego (1922). Po studiach osiadła w Warszawie, gdzie miała pracownię przy ul. Zakroczymskiej 1.
Debiutowała w TPSP w Krakowie w 1920 wystawą indywidualną, zyskując spore uzanie krytyki. Później wystawiała głównie w Warszawie, m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (niemal rokrocznie w latach 1921-30, w tym w 1923 miała wystawę indywidualną, oraz w 1939) i w Instytucie Propagandy Sztuki (rokrocznie w latach 1931-38), ale także m.in. w Poznaniu w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej, gdzie otrzymała dyplom uznania. Brała też udział w wystawach za granicą, m.in. w głośnej Wystawie Sztuki i Technika w Paryżu w 1937 roku, na której uhonorowano ją złotym medalem.

Twórczość artystki dzieli się na trzy okresy. W najwcześniejszym - była pod wpływem Laszczki i Dunikowskiego. Po studiach w Paryżu wzmocniła swoje wyczucie bryły i tektoniki, dążąc do monumentalizmu. Na przełomie lat 20. i 30. doszły do głosu jej dążenia w kierunku dekoracyjnego układu płaszczyzn oraz poszukiwanie elegancji i wykwintnej linii. Znaczące miejsce w dorobku Niewskiej zajmuje rzeźba portretowa - wizerunki osobistości życia politycznego, kulturalnego i sportowego oraz bliskich i przyjaciół. Podejmowała także tematykę sportową, tworząc zarówno rzeźby, jak i liczne statuetki nagrodowe oraz puchary. Uprawiała też rzeźbę animalistyczną oraz kompozycje o tematyce mitologicznej, alegorycznej i religijnej.