Zespół pamiątek po generale Wojska Polskiego Henryku Piątkowskim, oficerze który podczas zamachu majowego w 1926 r. zatrzymał marszałka Józefa Piłsudskiego na moście Poniatowskiego.
W skład zestawu wchodzą:
1. Orzeł na beret wraz z wężykiem generalskim. Haft na granatowej podkładce. Staranne, odręczne wykonanie.
2. para patek na mundur oficera dyplomowanego. Orły metalowe na granatowych, materiałowych podkładkach,
3. miniatura odznaki 3 Dywizji Piechoty 2 Korpusu Polskiego. Wym. 22 x 20 mm. Słupek z gwintem. Nakrętka sygnowana F.M.LORIOLI MILANO ROMA,
4. srebrna, owalna blaszka, fragment bransolety. Wym. 26 x 36 mm. Awers: nakładany orzeł. Wokół wygrawerowane dane personalne NR 5 MJR. DYPL. PAMIĄTKOWSKI HENRYK. Rewers: nałożona odznaka pamiątkowa 1 IV 1940 - 1 X 1941. Poniżej numer 7794. Przy krawędzi próba srebra oraz imiennik wytwórcy SK,
5. odznaka w formie szarotki z numerem 3 u dołu. Wym. 31 x 20 mm. Na rewersie słupek z gwintem. Nakrętka sygnowana F.M.LORIOLI MILANO ROMA.
Do każdego przedmiotu zakupionego na naszej aukcji za kwotę 1000 PLN i więcej dołączamy certyfikat autentyczności.
Biogram:
Henryk Piątkowski (1902-1969) pułkownik dyplomowany WP, kawaler Orderu Virtuti Militari. W 1964 roku mianowany przez władze emigracyjne generałem brygady.
Henryk Piątkowski w listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa jako szef kompanii sztabowej. Od stycznia 1919 służył w 5 pułku piechoty Legionów, następnie w Brygadzie Strzelców Lwowskich. Od 1 czerwca 1919 podporucznik. Słuchacz Szkoły Podchorążych Piechoty, następnie w kadrze tej szkoły. Awans na stopień porucznika uzyskał 1 czerwca 1921. W tym czasie uprawiał lekkoatletykę. Był mistrzem Polski w sztafecie 4 × 100 metrów w 1925, wicemistrzem w biegu na 110 metrów przez płotki i w sztafecie 4 × 100 metrów w 1924, a także brązowym medalistą w biegu na 100 metrów w 1924 i w biegu na 200 metrów w 1923. Dwukrotnie ustanawiał rekordy Polski: w biegu na 200 metrów przez płotki czasem 29,4 s (30 września 1923 w Warszawie) i w sztafecie 4 × 100 metrów wynikiem 45,4 s (12 września 1925 w Warszawie). Był zawodnikiem Polonii Warszawa.
Podczas przewrotu majowego wraz ze Szkołą Podchorążych Piechoty opowiedział się po stronie wojsk rządowych. Oddział pod jego dowództwem obsadził Most Poniatowskiego. Por. Piątkowski był obecny podczas rozmowy marszałka Józefa Piłsudskiego z prezydentem Stanisławem Wojciechowskim i to on zagrodził drogę marszałkowi a na pytanie Piłsudskiego, czy będzie do niego strzelał, odpowiedział, że tak, bo taki otrzymał rozkaz.
Opis wg. relacji gen. Henryka Piątkowskiego:
„Kiedy to spostrzegłem, skoczyłem między Marszałka a tych podchorążych starszego rocznika i krzyknąłem: „Kordon w poprzek mostu, nie przepuścić Pana Marszałka” Zaś kpt. Pająk zakomenderował: „Ładuj broń!” Chociaż podchorążowie mieli już broń naładowaną, trzasnęli zamkami karabinów. Wówczas Marszałek uchwycił mnie za przegub prawej ręki i rzekł: „Cóż to, dziecko, do mnie będziesz strzelał?” Patrząc Marszałkowi w oczy odpowiedziałem: „Tak jest, Panie Marszałku! Mam rozkaz Pana Prezydenta i jeszcze jeden krok a każę strzelać! (…) Widziałem twarz Marszałka tuż przy swojej. Był blady. Oczy miał obwieszone czerwonymi obwódkami i duże zmęczenia przebijało z jego twarzy. Ale jeszcze nie zrezygnował. Zwrócił się bezpośrednio do podchorążych z zapytaniem: „Dzieci, nie przepuścicie mnie? Kilka głosów podchorążych odezwało się: „Nie, Panie Marszałku, mamy taki rozkaz Pana Prezydenta”.” Piłsudski przekonał się, że pokojowo nie uda mu się nic sprostać i że na pewno natrafi na zbrojny opór. Była to pierwsza porażka marszałka, któremu jak dotąd dokładnie zaplanowana akcja wychodziła bez przeszkód. Na zaprezentowaniu siły się nie skończyło. Gdy Piłsudski odjechał zaczęły się walki."
Od września 1927 do września 1930 był dowódcą plutonu i kompanii w 1 batalionie strzelców w Chojnicach. 1 stycznia 1930 otrzymał awans na kapitana. Od października 1930 do października 1932 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Następnie służył jako I oficer sztabu w dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie (do kwietnia 1934) oraz dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie (do maja 1935). Do stycznia 1936 dowodził kompanią w 27 pułku piechoty w Częstochowie. Od stycznia 1936 był oficerem do zleceń w Sztabie Głównym Wojska Polskiego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 131. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, tam internowany. Po ucieczce działał w Stambule, a następnie w sztabie Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie. Od lutego służył w dowództwie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, od października 1942 do sierpnia 1943 był jej szefem sztabu. Awansował na podpułkownika dyplomowanego w maju 1943. Do maja 1944 był szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców Karpackich, brał udział w bitwie o Monte Cassino. Od czerwca do listopada 1944 dowodził 5 Wileńską Brygadą Piechoty, m.in. w bitwie o Ankonę. Od września 1944 pułkownik dyplomowany. Od listopada 1944 do września 1946 I zastępca Szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Później w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Pozbawiony obywatelstwa polskiego dekretem Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z 6 września 1946, uchylonym w 1971 roku. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964. Zmarł w Penley. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.
