Tadeusz DOMINIK, Bez tytułu

gwasz, papier pakowy, ok. 48 x 37 cm, sygn. p.d.: Dominik; na odwrocie potwierdzenie autentyczności podpisane przez syna artysty.

W 1953 ukończył warszawską ASP, na której później od 1965 prowadził pracownię malarstwa. Profesor ASP, wielokrotnie dziekan Wydziału Malarstwa. Studiował u J. Cybisa rozwijając zainteresowanie koloryzmem. Do końca lat 50. tworzył drzeworyty. W połowie lat 50. zaczął malować obrazy abstrakcyjne, zbliżone do informelu. Do lat 70. malował ekspresyjnie i spontanicznie. Późniejsze obrazy mają bardziej wyraźną, "kontrolowaną" formę. Niezmienną inspiracją była dla artysty natura, jej kolorystyka i bogactwo form. W następnych latach równolegle z malarstwem, uprawiał tkanie gobelinów, zajmował się też ceramiką. Źródłem jego inspiracji były często mapy, plany miast, fragmenty przypominające graffiti. Uprawiał sztukę video. Od połowy lat 90. jego twórczość wzbogaciła technika komputerowa. W roku 1956 reprezentował polskie malarstwo na Biennale w Wenecji. W 1973 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa. Tadeusz Dominik był jednym z najbardziej oryginalnych twórców współczesnego malarstwa polskiego i wybitnym kolorystą.