Jan WIJNANTS (1631/32 - 1684), Pejzaż z rzeką, grupą myśliwych i pasterzem owiec

deska dębowa, olej, 33,5 x 43,5 cm;
sygn. l.d.: J. Wynants
Na odwrociu widoczne resztki lakowych pieczęci, oraz, z prawej strony, czarną farbą, numer 127(3)? (zapewne kolekcjonerski), naniesiony wzdłuż krawędzi, bokiem.
" ... Był synem haarlemskiego handlarza dziełami sztuki, również Jana, i z tego powodu bywał czasem określany jako Jan Wijnants młodszy. [...] Wiele dokumentów świadczy, że nie wiodło mu się najlepiej [...]. Przez całe
swoje życie Wijnants malował pejzaże diun otaczających Haarlem. Obrazy te operują zasadniczo jednym, wspólnym wzorem, podporządkowanym wyidealizowanemu układowi (aranżacji). Przyziemnym tematom nadawał
klasyczną formę, w najlepszych zaś dziełach osiągnął niezwykłą godność i monumentalność. Wydaje się, że malował jedynie pejzaże, nigdy zaś dopełniające je postacie. Wśród artystów którzy zapełniali je sztafażem:
myśliwymi, wieśniakami i pasterzami ze zwierzętami, byli Jan Lingelbach i Adriaen van de Velde, który, wedle Houbrakena, był uczniem Wijnantsa. Chociaż nie wiemy, kto był nauczycielem Wijnantsa, wiemy że pobierał
nauki w Haarlemie w latach 1646 - 1650, gdy był nastolatkiem. Jego najwcześniejsze prace przedstawiają zabudowania farmerskie z cegły, wielkie drzewa, i czasem, drób, który malował Dirck Wijntrack (ok. 1625 - 1678).
Póśniejsze pejzaże zdradzają wpływ Jacoba van Ruisdaela, zwłaszcza motywy pierwszoplanowe: złamane, ścięte, uschłe, dziwnie powykręcane drzewo. Również podobne elementy występują w twórczości Philipsa
Wouwermana. W wielu pracach dopatrywano się klimatu typowego dla italianistów, ze względu na ciepły koloryt, urzekające światło a także kopiastość diun, które interpretowano jako góry. Przypuszczano że Wijnants odbył
podróż do Italii, jednak brak jakichkolwiek dokumentów, które by to potwierdzały, zaś jego życiorys skłania raczej do przyjęcia że kraju nigdy nie opuszczał.[...]
Dość chłodny koloryt tworzy wrażenie przestrzeni pełniej powietrza, w której ruchliwe światła i cienie potęgują nastrój spokoju i harmonii pomiędzy naturą i wtopionymi w nią ludśmi. Cechy stylistyczne pozwalają
przypuszczać, że postacie zostały namalowane przez Adriaena van de Velde. Obrazek ten powstał zapewne w latach sześćdziesiątych lub na początku lat siedemdziesiątych XVII wieku, podobnie jak obrazki o ma łym
formacie przechowywane w zbiorach The National Gallery w Londynie (nr inw. 883, 884, 972) i należy do grupy dzieł szczególnie atrakcyjnych " (cytaty z ekspertyzy obrazu M. Kluk).