Stoberski Jan, Ludzie i gołębie [il. Daniel Mróz]

Stoberski Jan, Ludzie i gołębie, wyd. Literackie, Kraków 1963, s. 220, wymiary 12,5 x 19,5 cm. Projekt obwoluty Daniel Mróz. Okładka miękka z oryginalną obwolutą. Przetarcia, niewielkie naderwania obwoluty.

Jan Stoberski (u. 16 maja 1906 w Czarnej Wsi pod Krakowem, zm. 27 maja 1997 w Krakowie-Prokocimiu) – polski prozaik. Był synem Jana, urzędnika sądowego, i Marii z d. Mazurkiewicz, robotnicy w „Cygar-Fabryce”, krakowskiej fabryce wyrobów tytoniowych. Naukę w V Państwowym Gimnazjum Neoklasycznym przerwał z powodu choroby oczu w 1926 r, po ukończeniu siódmej klasy, pracował jako urzędnik i przepisywacz akt, później jako kupiec. W 1943 wywieziony do Bawarii na 5 miesięcy na roboty przymusowe. Debiutował jako pisarz w 1955 r. na łamach tygodnika "Życie Literackie" opowiadaniami Etiudy miłosne. Był współpracownikiem kilku czasopism krakowskich (m.in. "Przekroju"). Na przełomie lat 50. i 60. XX w. związany był z grupą poetycką Muszyna.