Bardzo rzadka odmiana napisowa SIGIS.III.D.G.REX.POL.M&D.LIT.RVS.PRVS.MAS • / ✠• na awersie oraz SAM.LIV.NEG.NO.SV⊛E.GOT.VAD.Q.HR.REX / • na rewersie, z miecz dotykający kryzy. Na awersie wąska półpostać króla w prawo, w koronie i zbroi, z mieczem i jabłkiem królewskim w dłoniach, u dołu herb Półkozic Hermolausa Ligęzy w małej tarczy. Na rewersie wielopolowa tarcza herbowa, po bokach I-I, inicjały zarządcy mennicy Jakuba Jacobsona i data 16-31, u dołu order Złotego Runa, rozdzielający napisy otokowe.
Odmiana w "Katalogu talarów Zygmunta III Wazy z lat 1627-1632 z mennicy bygoskiej" autorstwa Jana Dostycha, oznaczona stopniem rzadkości R7, co oznacza 4-6 znanych autorowi sztuk.
Rzadszy, późny rocznik talarów Zygmunta III.
Wyśmienity, niespotykany stan zachowania. Egzemplarz ze znakomicie zachowanym detalem co doskonale uwidacznia odwzorowanie detali królewskiej postaci. Zachwycające, mocne lustro, moneta nie tknięta obiegiem.
Absolutnie menniczy talar Zygmunta III Wazy. W tym stanie zachowania niezwykle rzadki. Ocena od NGC skrajnie surowa.
Jedyna sztuka z najwyższą oceną w rejestrze NGC.
Okazowy egzemplarz, zdecydowanie do najlepszych kolekcji talarów Starej Polski.
Tłem historii monetarnej Rzeczypospolitej w czasach panowania Zygmunta Wazy był postępujący kryzys pieniężny wywołany sytuacją w Niemczech i napływem do Polski spodlonej monety niemieckiej. Początkowo stopę menniczą określała ordynacja Stefana Batorego z 1580 roku. W sytuacji pogłębiającego się kryzysu, w 1601 roku podjęto decyzję o podniesieniu stopy menniczej, czyli dewaluacji nominałów znajdujących się w obiegu. W kolejnych latach pojawiły się następne akty prawne obniżające zawartość srebra w poszczególnych nominałach. Spośród nich najważniejsza była ordynacja z roku 1623. Wprowadzała ona stabilny system monetarny, oparty na systemie pieniężnym cesarstwa. W czasie panowania Zygmunta III w Rzeczypospolitej pojawiły się nowe nominały – trzykrucierzówki, półtoraki i orty. Z kolei w roku 1621 w mennicy bydgoskiej wybito najwyższy nominał w historii polskiego pieniądza – studukatówkę. Było to ukoronowanie intensywnej emisji monet złotych za czasów Zygmunta III. W tym okresie pracowały mennice koronne (Olkusz, Wschowa, Poznań, Malbork, Bydgoszcz, Lublin, Kraków, Warszawa), litewska (Wilno), miejskie (Gdańsk, Elbląg, Toruń, Ryga, Poznań, Wschowa) oraz prywatna mennica w Łobżenicy. Monety szwedzkie Zygmunta Wazy emitowały mennice w Sztokholmie, Rewalu i Malborku. W roku 1627 podjęto decyzję o wstrzymaniu emisji monety drobnej. Decyzja ta utrzymała się w mocy do roku 1650.
