Henryk Walezy (1573–1575–1589), Frank, 1582 F, Angers; Ciani 1427, Duplessy 1130, Kop. 10431 (R3); srebro, 13.87 g; pomimo niewielkiego zacięcia krążka, ładnie zachowany, jak na ten typ monety.
Henryk Walezy był pierwszym elekcyjnym królem Polski. Po niespełna roku rządów, gdy dowiedział się o śmierci swojego brata, króla Karola IX, potajemnie, w przebraniu, opuścił Wawel i wyjechał do Francji. Tam bowiem otwierała się przed nim szansa na tron francuski. Pościg kierowany przez Jana Tęczyńskiego nie dał rezultatu, króla dogoniono, nie zdołano jednak przekonać do powrotu, uzyskano jedynie przyrzeczenie, że za kilka miesięcy Henryk powróci. Nigdy do tego nie doszło. 13 lutego 1575 roku został on koronowany na króla Francji. Pobyt w Polsce od początku był źródłem rozczarowań dla młodego, 23-letniego Walezjusza. Nie znał języka polskiego, a codzienne sprawy państwa nudziły go. Nocami grywał w karty, przegrywając znaczne sumy z królewskiego skarbca. Szlachcie polskiej nie podobały się jego stroje i ozdoby (nosił kolczyki i dużą ilość biżuterii), królowi zaś przeszkadzały pijatyki urządzane przez polskich poddanych. Czmychnął z nowej ojczyzny przy pierwszej okazji, tym bardziej, że coraz mocniej nalegano na uzgodniony przed koronacją ślub z Anną Jagiellonką, trzydzieści lat od niego starszą i niezbyt urodziwą córką Zygmunta Starego. Henryk, który romansował z najlepszymi partiami w Europie (Maria de Clèves, Ludwika Lotaryńska czy niezwykłej podobno urody Renata de Rieux) robił co mógł, by odwlec w czasie zaślubiny. Aby nie widywać się z przyszłą żoną, symulował choroby lub po prostu zamykał się w komnacie królewskiej. Ten stan nie mógł trwać jednak wiecznie, więc wiadomość o śmierci brata przyjął jako dar od opatrzności.
Viimeksi katsotut
Kirjaudu sisään nähdäksesi kohdeluettelon
Suosikit
Kirjaudu sisään nähdäksesi kohdeluettelon