sygn. p.d.: Roma | Ludomir | Sleńdziński 1925 r.
Styl Ludomira Sleńdzińskiego, czołowego przedstawiciela wileńskiego nowego klasycyzmu, dojrzał na początku lat 20. W 1925 roku Sleńdziński objął katedrę malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W tym samym roku artysta wyjechał do Włoch, gdzie w Rzymie poślubił Irenę Dobrowolską. Tu powstało wiele jej portretów, dla których tło stanowią włoskie zabytki i pejzaże. Jednym z nich jest powstały również w roku 1925 Portret żony z obrączką, w którego tle znajduje się Zamek św. Anioła.
Ludomir Sleńdziński (Wilno 1889-Kraków 1980) - malarz, rzeźbiarz i pedagog, czołowy przedstawiciel tzw. szkoły wileńskiej. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Petersburgu pod kierunkiem D.N. Kardowskiego. Jego dyplomową pracą był obraz Sielanka zakupiony w 1916 r. do zbiorów Akademii. Lata I wojny światowej spędził w Jekaterynowsku i Humaniu. Od 1920 r. mieszkał w Wilnie, gdzie był współzałożycielem i prezesem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, a od 1925 r. profesorem malarstwa na Uniwersytecie. Kilkakrotnie wyjeżdżał do Włoch i Francji; podróżował także do Hiszpanii, Anglii, na Bliski Wschód i do Afryki. Od 1945 r. mieszkał w Krakowie prowadząc katedrę rysunku i rzeźby na Politechnice. Różnorodna twórczość artysty, ukształtowana w kręgu rosyjskiego neoklasycyzmu, nawiązująca zarówno do wileńskiego malarstwa I połowy XIX wieku, jak i renesansowej sztuki włoskiej, obejmowała kompozycje figuralne, portrety, malowidła ścienne i rzeźby.
