CARAGLIO, GIOVANNI JACOPO (1500/1505–zm. w Krakowie 1565), ROSSO FIORENTINO (właśc. Giovanni Battista di Jacopo di Guasparre, 1495–1540), KRAKÓW. Herkules i Jolaos zabijający hydrę lernejską; pochodzi z cyklu Prace Herkulesa, ryt. G.J. Caraglio według rys. Rosso Fiorentino, I połowa XVI w.; miedz. cz.-b., st. bdb., po konserwacji, passe-partout; wym. płyty 183x224 mm; bez tyt.
Jacopo Caraglio, Giovanni Jacopo Caraglio lub Gian Giacomo Caraglio (ok. 1500/1505–1565), znany również jako Jacobus Parmensis i Jacobus Veronensis. Był włoskim grawerem, złotnikiem i medalierem. Jego karierę można podzielić na dwa okresy: od 1526 r. lub wcześniej pracował w Rzymie i Wenecji jako rytownik we współpracy z czołowymi artystami, natomiast resztę życia spędził jako nadworny złotnik króla Zygmunta I Starego w Polsce.
Jeden z pierwszych grafików reprodukcyjnych. Początkowo szkolił się na złotnika, potem nauczył się zaawansowanych technik grawerskich od Marcantonio Raimondiego. Nawiązał współpracę z Rosso Fiorentino, c zaowocowało licznymi drukami, m.in. cyklem Prace Herkulesa, Pogańskie bóstwa w niszach i Miłość bogów. Grawerował klejnoty, projektował i odlewał medale, a także wykonywał ryciny reprodukcyjne na podstawie dzieł Rosso, Parmigianino, Giulio Romano, Baccio Bandinelli, Rafaela, Tycjana, Michała Anioła i Perino del Vaga. W czasie plądrowania Rzymu w 1527 r. uciekł do Wenecji, gdzie przebywał do 1537 r., współpracując z Tycjanem i innymi. W 1539 r. został wprowadzony na dwór króla Polski Zygmunta I Starego, prawdopodobnie przez Pietra Aretino i jego kontakty z kręgiem królowej Bony Sforzy (1494–1557). Pracował głównie nad medalami, klejnotami i złotnictwem. W 1545 r. Caraglio został mianowany królewskim złotnikiem Zygmunta I i kontynuował służbę za Zygmunta II Augusta. Po przyjęciu obywatelstwa krakowskiego został pasowany na rycerza, z patentem szlacheckim. Zmarł w Krakowie, gdzie został pochowany w kościele Karmelitów.
