Jan Marcin Szancer
Curriculum vitae - pierwszy tom wspomnień - do końca II wojny, opatrzony licznymi ilustracjami autora
"Czytelnik"
Warszawa 1972
228 s.
Oprawa
Heleny Karpińskiej - półpergaminowa, barwiona i bogato złocona na
grzbiecie, sygnowana suchym tłokiem, zachowana 1 karta okładki oryginalnej, broszurowej
Helena Karpińska
z domu Płużańska (1909-1997) oprawy książek uczyła się u Zofii
Dębickiej: terminować u majstra nie wypadało... Dopiero jesienią 1931,
na skutek ogłoszenia w prasie, zapisałam się na komplet introligatorski
pani Zofii Dębickiej, żony znanego literata, która posiadła wyższą
szkołę opraw w Paryżu. (...) Na wiosnę 1932 roku przestałam chodzić na
bardzo kosztowne lekcje pani Dębickiej, która zresztą wtajemniczała mnie
w technikę ręcznego złocenia złotem listkowym bardzo niechętnie
(...)
Jej prace eksponowano na wystawie Towarzystwa Bibliofilów w 1936 roku, a
w 1939 wysłano na Międzynarodową Wystawę do Nowego Jorku. W okresie
okupacji Karpińska utrzymywała się z oprawiania książek. W roku 1945
przeniosła się do Cieszyna, pracowała w kilku instytucjach, między
innymi jako bibliotekarka, jednak jej główną działalnością była oprawa
książek. W roku 1952 zdała egzamin rzemieślniczy i zarejestrowała
oficjalnie pracownię, którą prowadziła jedynie przez trzy lata
1952-1955, na ogół pracowała „domowo”; była dobrze znana w kręgu
bibliofilskim. Oprawy wykonywała ręcznie, z powodu niemożności
zaopatrzenia się w wysokojakościowy surowiec, wykorzystywała otrzymany w
darze pergamin ze zniszczonych i sprofanowanych w czasie wojny ksiąg
żydowskich. Barwiła oprawy na różne kolory, największą wagę przykładała
do ich zdobienia tradycyjną techniką złocenia ręcznego. Ze skromnego
zasobu narzędzi do tłoczenia tworzyła niepowtarzalne, bardzo bogate
kompozycje nawiązujące do stylistyki renesansowej, barokowej i
klasycystycznej. Po wojnie wielokrotnie wystawiała swe prace oraz
uczestniczyła w konkursach uzyskując nagrody: Wrocław 1951, Warszawa
1964, Poznań 1977, miała także wystawy indywidualne we Wrocławiu
(Ossolineum 1973, Muzeum Narodowe 1983), w Cieszynie (1973, 1979, 1989)
oraz w Bielsku-Białej" [w:] Elżbieta Pokorzyńska, EMANCYPACJA KOBIET W
ZAWODZIEINTROLIGATORSKIM W WARSZAWIE W KOŃCU XIXI NA POCZĄTKU XX WIEKU
http://www.ksiaznicapodlaska.pl/site/bibliotekarz/28/3_Elzbieta_Pokorzynska.pdf
dos. dn. 26.08
